Ο πιο μεγάλος αγώνας drift που έχει γίνει ποτέ επι ελληνικού εδάφους. Έτσι λέγανε όλοι όσοι ασχολούνται με το motorsport στην Ελλάδα. Και πράγματι ήταν.
Τι είναι όμως αυτό που κάνει αυτό τον αγώνα τόσο μεγάλο? Οι συμμετοχές ρεκόρ για τα ελληνικά δεδομένα? Το τεράστιο επίπεδο των οδηγών, μεταξύ των οποίων και κάποιοι από χώρες όπως η Ιαπωνία, η Αυστραλία και το Κουβέιτ? Την απάντηση αυτή θα την δώσετε εσείς, εσείς που είχατε την τύχη να βρεθείτε εκεί και να απολαύσετε εκτός από το θέαμα και τα μοναδικά project, όλη την ενέργεια και το πνεύμα ενός αγώνα ή μαλλον όχι απλα ενός αγώνα, αλλά του μεγάλου τελικού του φετινού king of Europe και king of Nations στην πίστα των Σερρών!
Από την ανακοίνωση του λοίπον, όλη η Ελλάδα χορεύει στους ρυθμούς αυτού του αγώνα. Κάπως έτσι κι εμείς! Το να ετοιμάσεις τα αυτοκίνητα σύμφωνα με τους κανονισμούς και να τα βελτιώσεις λιγάκι ακόμα, όσο σε παίρνει δηλαδή, δεν είναι και τίποτα το πολύ σπουδαίο πλέον για μας. Το πιο δύσκολο είναι να οργανωθούμε, να μετράμε τις μέρες αντίστροφα και να κοιμόμαστε το βράδυ ήσυχοι χωρίς να κοιτάμε το ταβάνι και να σκευτόμαστε τις Σέρρες. Το τελευταίο είναι αδύνατον όπως καταλαβαίνετε!
Η μεγάλη μέρα έφτασε κι εμείς ξεκινήσαμε, οδικώς, όπως τις περισσότερες φορές αλλωστε, φορτωμένοι πράγματα, λαχτάρα και την καλυτερη μας διάθεση για το αυτοκινητοδρόμιο των Σερρών.
Με αρκετή δόση αυτοκριτικής θα μπορούσα να πω οτι συνήθως αργούμε και φτάνουμε πάντα τελευταίοι, αυτή τη φορά πιστεύω είμασταν στην ώρα μας και σε χρόνο ρεκόρ στήσαμε το περίπτερο μας στα πιτ της πίστας.
Η Παρασκευή ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη μέρα. Έπρεπε να τακτοποιήσουμε τα πραγματά μας, να στήσουμε το σύστημα ενδοεπικοινωνίας, να περάσουμε τα αυτοκίνητα από τον τεχνικό έλεγχο και μετά από όλα αυτά να κάνουμε μια βόλτα εντός της διαδρομής, να κάνουμε προπόνηση, να δοκιμάσουμε ελαστικά και στρατηγικές, όλα αυτά σε μια μέρα.
Σε αυτό το mood πέρασε και όλη η μέρα της Παρασκευής, με αρκετό τρέξιμο θα έλεγα και μεγάλη προσμονή για την προπόνηση και τα βαθμολογημένα του μεγάλου αγώνα.
Και ξημέρωσε το Σαββατο.
Αυτή είναι η στιγμή που έχω μετανιώσει που έγραψα πιο πριν χαρακτηρίζοντας την Παρασκευή μια πολύ δύσκολη μέρα, διότι δεν μπορώ εύκολα να βρω κάποια λέξη που να χαρακτηρίζει ιδανικά το Σάββατο, οπότε απλά θα σας το περιγράψω.
Ο καιρός άλλαξε, προς το κακό. Αντίθετα με τον καιρό όμως οι οδηγοί μας άρχισαν να γίνονται καλύτεροι, βρήκαν τα πατήματα τους μέσα στη διαδρομή και πέρασμα με το πέρασμα άρχισαν να βελτιώνονται. Ο καιρός το μεσημέρι χάλασε ακόμα περισσότερο κάτι που ανάγκασε τη διοργάνωση να αναβάλλει τα μονά βαθμολογημένα για την επόμενη μέρα το πρωί. Αυτό που μας έβγαλε εκτός προγραμματισμού όμως και παραλίγο εκτός αγώνα ήταν η ζημιά που αντιμετωπήσαμε στο αυτοκίνητο του Άκη.
Λίγο πριν ολοκληρωθεί η πρωινή προπόνηση, το τούρμπο του αυτοκινήτου καταστράφηκε εντελώς με αποτέλεσμα το S13 να μη σηκώνει καθόλου πίεση και ουσιαστικά να μας αφήνει εκτός αγώνα. Και κάπου εδώ έρχεται η στιγμή που περνάν απο το μυαλό σου όλα αυτά που έχεις κάνει, οι θυσίες και οι κόποι, για να φτάσεις μέχρι εδώ, να είσαι παρόν. Γιατί ο αγώνας για μας δεν ξεκινούσε την επόμενη μέρα το πρωί. Ο αγώνας για μας είχε ξεκινήσει από το καλοκαίρι.
Πέρνοντας λοιπόν μια πολύ μεγάλη απόφαση σαν ομάδα, και χάρη στη βοήθεια φίλων όπως είναι ο Γιάννης Τσιντσάρης, ο Νίκος Ξενάκης και ο Λάζαρος, αποφασίσαμε να πάμε μέχρι τη Θεσσαλονίκη, να βρούμε καινούργιο τούρμπο και να γυρίσουμε πίσω, να το αντικαστήσουμε και το αυτοκίνητο να είναι έτοιμο να πάρει εκίνηση την επόμενη μερα το πρωί. Για να γίνει αυτό, έπρεπε να γίνει καινούργιο downpipe στην εξατμιση, καινουργια εισαγωγή και τέλος το να ρυθμιστεί ξανά για να δουλεψει με την καινούργια τουρμπίνα.
Μέσα σε μια καταρρακτώδης βροχή, που έκανε το νερό να περνάει σαν ποτάμι ανάμεσα από τα πόδια μας και το αυτοκίνητο, και το Διονύση κάτω από αυτό να κολυμπάει σχεδόν για να κάνει τη δουλειά του, τα καταφέραμε!
Το αυτοκίνητο αργά το βράδυ και αφού ρυθμίστηκε ξανά από τον προγραμματιστή μας, ήταν έτοιμο για να τρέξει. Η εγχείρηση μόλις είχε πετύχει και ο ασθενής μας ήταν ξανά εν ζωή!
Με τα πολλά και τα λίγα έφτασε η μεγάλη μέρα. Ο ήλιος βγήκε σε όλο του το μεγαλείο και προμήνυε έναν πολύ συναρπαστικό αγώνα.
Έναν αγώνα που αργότερα θα αναδείξει τον Αντώνη επάξια στη δεύτερη θέση της κατηγορίας Pro 2, διότι οπως λέει και ο ίδιος άλλωστε το πίστεψε και μαζί μ' αυτόν το πιστέψαμε όλοι, σαν ομάδα, και έτσι λειτουργήσαμε μέχρι το αποτέλεσμα να μας δικαιώσει!
Ο Άκης λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπήσαμε, καθώς και εξαιτίας λάθους επιλογής ελαστικών για μόλις λίγους βαθμούς δεν κατάφερε να μπει στην πολυπόθητη 32αδα του τελικού.
Τελικά τι είναι η επιτυχία και πως προσδιορίζεται? Σίγουρα έχει να κάνει με τους στόχους και το αποτέλεσμα.
Είναι επιτυχία το ότι ο Αντώνης κατάφερε να πάρει τη δεύτερη θέση? Μήπως είναι επιτυχία το ότι καταφέραμε να αντιμετωπήσουμε όλες τις δυσκολίες που προέκυψαν και τελικά καταφέραμε να είμαστε εκεί? Θα μπορούσε κάποιος να πει οτι είναι επιτυχία που έχουμε δύο αυτοκίνητα που ταξίδεψαν οδικώς μέχρι τις Σέρρες, έτρεξαν στον τελικό του King of Europe/Nations και γύρισαν πάλι οδικώς?
Επιτυχία για εμάς είναι που καταφέραμε να ανταπεξέλθουμε σε μια εντελώς καινούργια πρόκληση και να λειτουργήσουμε σαν ομάδα.
Team ZFGARAGE